Achtergrond Schaarste en beperkingen bepalen de context van de zorg en hebben een impact op onze beleving van wat goede zorg is. Dit uit zich in een continu gevoelen van tekort: tekort aan tijd, aan mensen, aan plaatsen, aan geld, aan mogelijkheden, aan ademruimte en aan vooruitgang. Het veroorzaakt ook heel wat morele stress bij hulpverleners, cliënten en hun naasten; geworteld in vragen en twijfels omtrent de zinvolheid van het zorgproces waarvan men deel uitmaakt.
Doel Het fenomeen van begrensde zorg bekijken en beschrijven vanuit ethisch perspectief.
Methode Beschouwing van enkele ethische aspecten van goede zorg in een context van schaarste en beperkingen.
Resultaten Bekeken vanuit de tweevoudige dynamiek van schaarste en de drie fasen van het ‘doing the best I can do’-model kunnen we komen tot een betekenisvolle invulling van zorgethisch efficiënt handelen in de zorg.
Conclusie Bespreekbaar maken van morele contrastervaringen, de dialoog hierover aangaan, gezamenlijk reflecteren in authentieke intervisie, aandachtig kiezen en prioriteiten stellen over wat er in de zorg echt toe doet en hierop regelmatig terugkomen maken fundamenteel deel uit van een constructieve en duurzame omgang met schaarste en beperkingen in de zorg.