achtergrond De Belgische overheid maakt met artikel 107 van de ziekenhuiswetgeving een reorganisatie mogelijk van de huidige geestelijke gezondheidszorg. Ziekenhuisdirecties en medische staf van residentiële psychiatrische instellingen kunnen namelijk per regio door een herallocatie van middelen hun huidige overheidstoelage aanwenden voor de uitbouw van een alternatieve, meer ‘vermaatschappelijkte’, zorgorganisatie.
doel Inventariseren van de mogelijke gevolgen van deze beweging voor de huidige gebruikers van langdurige residentiële zorg.
methode Kritische lezing van de visietekst die als motivatie voor deze reorganisatie werd verspreid. Evalueren van de wetenschappelijke evidence over de haalbaarheid van de ideeën uit deze visietekst, in het bijzonder wat betreft de zorg voor de mensen met een ernstige psychiatrische aandoening.
resultaten De methode waarbij overheveling van fondsen de reorganisatie van zorg moet stimuleren, lijkt averechts te werken. Enerzijds dreigt namelijk sluiting van de minst renderende diensten waaronder ziekenhuisafdelingen voor lang verblijf. Anderzijds dreigen juist de patiënten die in deze afdelingen verblijven bij de vernieuwde zorgorganisatie onvoldoende opvang te krijgen.
conclusie De gevolgen van deze reorganisatie voor de mensen met een ernstige psychiatrische aandoening dienen onderzocht te worden. Er zijn verschillende maatregelen nodig om de gevolgen van de geplande reorganisatie voor deze kwetsbare groep te bewaken.