De auteurs starten dit boek met een kritische beschouwing over de wetenschappelijke ontwikkelingen op het gebied van suïcidaliteit. Zij stellen dat er de laatste jaren geen nieuwe theorie over suïcidaliteit ontwikkeld is en geen nieuwe researchgebieden zijn betreden. Zij zijn van mening dat er meer vragen door eerder onderzoek naar suïcide zijn opgeroepen dan beantwoord. Met dit boek willen Rogers en Lester de basis leggen voor een nieuw begin van de research op het gebied van suïcide. Het boek geeft een overzicht van onderzoek en theorie op het gebied van suïcide startend met het klassieke werk van Durkheim, Le suicide, eind 19de eeuw, tot een who Mental Health Survey uit 2008. De benadering in dit boek is multidisciplinair, waarbij naast onderzoek op het gebied van de psychologie en psychiatrie ook bijdragen vanuit de sociologie en antropologie zijn opgenomen. Een aantal thema’s wordt in aparte hoofdstukken nader uitgediept zoals seksueel misbruik en suïcidaliteit, sekseverschillen, de suïcidale persoonlijkheid, beoordelingsinstrumenten van suïcidaliteit en het belang van sociale relaties. Er is in een apart deel van het boek uitvoerig aandacht voor methodologische problemen bij onderzoek naar suïcide en de auteurs leveren vele (105) constructieve aanbevelingen voor verder onderzoek en theorievorming. Praktische aanbevelingen voor de dagelijkse praktijk ontbreken echter. Noch psychotherapeutische interventies, noch de rol van psychofarmaca worden besproken. Clinici die een bruikbare en compacte gids voor de dagelijkse praktijk zoeken, zijn beter bediend met Goldney’s Suicide prevention in de serie Oxford Psychiatry Library zoals besproken in dit tijdschrift (2010, 474) of met McKeon’s Suicidal behavior, eveneens in dit tijdschrift besproken (2010, 475). Het boek van Rogers en Lester is met name op zijn plaats bij onderzoekers op het gebied van suïcidaliteit; het leent zich niet als een leerboek.

 

L. Timmerman