achtergrond Suïcidaliteit bij adolescenten vormt een toenemend maatschappelijk probleem, met name bij een kleine groep patiënten die moeilijk behandelbaar blijkt. Bestaande formele richtlijnen voor behandeling blijken bij deze groep, waarbij vaak sprake is van complexe comorbiditeit, in de klinische praktijk van beperkte waarde.
doel Bijdragen aan het diagnostisch en etiologisch perspectief dat nodig is voor het verbeteren van de zorg aan jongeren met therapieresistente internaliserende problematiek.
methode Integratie van verschillende, in de wetenschappelijke literatuur gehanteerde, theoretische concepten tot een holistisch model.
resultaten Er is evidentie dat suïcidaliteit beschouwd dient te worden binnen een breder perspectief van therapieresistente internaliserende problematiek, waarbij een deels overbeschermende opvoedingsstijl, verstoord verlopen gehechtheid en niet onderkende sociale angst als belangrijke onderleggers gezien worden. Aanwezige internaliserende en externaliserende problematiek worden hierbij beschouwd als uitingen van vermijdingsgedrag. Belangrijke implicaties voor behandeling worden besproken.
conclusie Het hanteren van een etiologisch model voor therapieresistente internaliserende problematiek kan helpen om behandeling gerichter vorm te geven. Zodoende kan transdiagnostische zorg geboden worden die minder afhankelijk is van specifieke dsm-classificaties. Hierbij ligt de focus op herstel van basisvertrouwen tussen jongere en ouders en op het doorbreken van vermijdingsgedrag dat gebaseerd is op sociale angst.