achtergrond De spoedeisende psychiatrische zorg in Nederland wordt voor een belangrijk deel verzorgd door crisisdiensten. Hoewel de werkwijze per regio variatie vertoont, kennen al deze diensten vaste types aanmelders - zoals de huisarts, de politie en het ziekenhuis - en hebben zij tamelijk vastomlijnde opties voor het crisisbeleid.
doel In kaart brengen welke relatie er bij crisisinterventie bestaat tussen aanmeldproblematiek, aanmelders en gekozen vervolgbeleid.
methode Dossieronderzoek van in totaal 938 crisisbeoordelingen in Utrecht op basis van een vijftal meetperioden tussen 2009 en 2015. Van deze crisiscontacten selecteerden we in ‘model stad Utrecht’ alleen patiënten uit de stad Utrecht en in ‘model generieke aanmelders’ alleen patiënten verwezen via de huisartsenpost (hap), de politie en het ziekenhuis. Door middel van kruistabellen en multinomiale logistische regressie stelden we de patronen in crisisbeleid vast aan de hand van aanmeldreden en aanmelder voor beide modellen.
resultaten Patiënten aangemeld door de politie werden veel vaker onvrijwillig opgenomen (27%) dan patiënten verwezen door de huisarts (6%); deze laatsten kregen voornamelijk een ambulant beleid (83%). Patiënten met als aanmeldreden verwardheid of agressie werden vaker opgenomen (respectievelijk 26% en 29%) dan patiënten met als aanmeldreden suïcidaliteit (8%).
conclusie De huidige praktijkevaluatie toont een duidelijke samenhang tussen zowel aanmeldreden als aanmelder en de keuze voor een bepaald crisisbeleid. Nader onderzoek kan uitwijzen of de huidige resultaten als best practice zijn te beschouwen.