Motiverende gespreksvoering: hoe kunnen we deze breed toepassen in de gezondheidszorg? En welke plaats zou die dan moeten innemen in de opleiding van artsen? Dat is het onderwerp van dit boek. De auteurs geven aan dat de basishouding bij motiverende gespreksvoering (motivational interviewing; mi) fundamenteel anders is dan de houding bij het afnemen van een medische anamnese. Van een meer autoritaire (wetende) houding naar een ondersteunende (niet-wetende) houding, gericht op samenwerking met de patiënt.

In het inleidende eerste hoofdstuk wordt benadrukt dat juist deze houding een betere arts-patiëntrelatie kan geven, die op termijn betere uitkomsten geeft op diverse gezondheidsparameters. Het uitgangspunt bij mi is acceptatie van het gezichtspunt van de patiënt zelf. Het gesprek wordt gekenmerkt door een niet-veroordelende houding gebaseerd op compassie, respect en empathie. Deze basisprincipes vormen de rode draad van het boek en worden in de verschillende hoofdstukken nader belicht en uitgewerkt.

De toepassing van mi in uiteenlopende medische settings wordt in aparte hoofdstukken besproken. Ook is er aandacht voor specifieke patiëntengroepen, zoals patiënten met chronische pijn, risicovol seksueel gedrag, verslavingsgedrag, palliatieve zorg en psychiatrische stoornissen.

Didactisch is het een sterk boek, dat overzichtelijk is opgebouwd. Ook de hoofdstukken zijn gestructureerd vormgegeven, waardoor het prettig leest. In kaders vinden we de belangrijkste leerpunten van het hoofdstuk terug. Ook sluit elk hoofdstuk af met een aantal zelfevaluatievragen. Daarnaast is er een onlinetoegang tot het boek met videomateriaal.

De titel van het boek geeft al aan dat het geschreven is voor artsen in opleiding. Het boek verdient wat mij betreft zeker een plaats in de basisopleiding van artsen. Maar voor toepassing in de psychiatrische praktijk is dit boek, wat mij betreft, niet specifiek genoeg en dus niet geschikt. Dan is het werk van Rollnick en Miller (2006) nog steeds het meest aangewezen.

H.J.M. Zonder