achtergrond In 2012 gold een eigen bijdrage voor de tweedelijns geestelijke gezondheidszorg. Conform de huidige richtlijnen worden de meeste patiënten met een bipolaire stoornis in de tweede lijn behandeld. Het was te verwachten dat een deel van hen de poliklinische behandeling zou beëindigen vanwege de eigen bijdrage.
doel Inzicht krijgen in omvang en kenmerken van de groep patiënten die overweegt of al besloten heeft om de behandeling in de tweede lijn te beëindigen vanwege de eigen bijdrage, welke factoren daarbij een rol spelen en hoe de rol van de huisarts bij vervolgbehandeling wordt gezien.
methode Exploratief onderzoek met een schriftelijke enquête onder alle patiënten van drie gespecialiseerde poliklinieken voor bipolaire stoornissen.
resultaten Er waren 640 respondenten (55% respons), van wie 15% overwoog of al besloten had te stoppen met de behandeling. Financiële overwegingen gaven hierbij de doorslag. De huisarts werd door twee derde van hen niet als een goed alternatief gezien. Ook patiënten met ernstige klachten overwogen de poliklinische behandeling te stoppen.
conclusie De eigen bijdrage voor de ggz kon in 2012 grote gevolgen hebben voor een klein deel van de patiënten met ernstige stemmingsstoornissen die aangewezen zijn op gespecialiseerde tweedelijnszorg. De verhoging van het verplicht eigen risico met ingang van 2013 zou een soortgelijk effect kunnen hebben.