Dit boek in de reeks Key issues in mental health is een samenwerking van enkele Duitse en Amerikaanse collega’s en stelt zich als doel de groeiende kennis over aandachtstekortstoornis met hyperactiviteit (adhd) bij volwassenen samen te brengen. Negen hoofdstukken zijn door Duitse psychiaters geschreven en gaan onder meer over tweelingstudies, moleculaire genetica, neurofysiologie, hersenbeeldvorming, prevalentie, functiestoornissen, psychotherapie en psychofarmacologie. Het hoofdstuk over comorbiditeit is van de hand van Klein en Manuzza uit New York. Dat adhd voortduurt in de volwassenheid is pas het laatste decennium algemeen aanvaard en onderwerp van wetenschappelijk onderzoek geworden. Een van de pioniers die deze boodschap verkondigde, is Paul Wender, bekend van de Wender Utah Rating Scale (diagnostische criteria om na te gaan of volwassenen als kinderen al adhd-symptomen hadden). Wender geeft in het eerste hoofdstuk van het boek een overzicht van adhd en presenteert ook de Wender-Reimherr Adult Attention Deficit Disorder Scale voor volwassenen. Eén van de grootste struikelblokken is nog steeds dat er geen goede diagnostische criteria zijn voor volwassenen, waardoor het moeilijk blijft definitieve uitspraken te doen over de prevalentie van adhd bij volwassenen. Het hoofdstuk over diagnose en prevalentie bevat evenwel de meeste aanbevelingen die voor de klinische praktijk nuttig zijn en die je ook in een handboek zou verwachten. De verwachtingen van een handleiding kan dit boek niet echt waarmaken. De meeste bijdragen zijn te lezen als een overzicht van het ook in dit domein groeiend wetenschappelijk onderzoek. Het nadeel is dat sommige van deze overzichten de recentste publicaties niet meer meenemen en zo het risico lopen snel te verouderen. Redactioneel is er wel voor gezorgd dat verscheidene hoofdstukken op elkaar inhaken. Het hoofdstuk over psychotherapie is interessant omdat het een model voorstelt van welke bestanddelen een groepstherapeutisch programma voor volwassenen met adhd zou moeten bevatten. Vooral elementen uit mindfulness en dialectische gedragstherapie blijken effectief te zijn.

J. Scholiers