Ik heb dit boek op enkele avonden uitgelezen, dat zegt iets. Of ik onverdeeld positief ben? Wat ik verwachtte, is niet uitgekomen: een beschrijving door een niet-professional van de eerste manische episode van zijn 15-jarige dochter zou in gewone mensentaal duidelijk kunnen maken wat een manie is en hoe deze de omgeving treft. Wel, dit is geen boek om tussen je psycho-educatiereeks te plaatsen: zoveel kom je niet te weten over manie (ik vraag me zelfs af of het manie is). En de beleving van een excentrieke, wat gemarginaliseerde New Yorkse schrijver-vader en zijn ballerina-vriendin zal waarschijnlijk bij weinig doorsnee Vlaamse gezinnen veel herkenning oproepen. Ik heb echter wel genoten van dit boek, want Greenberg slaagt erin om vanuit het perspectief van de vader-schrijver vooral het neuroticisme van de New Yorkse familie te schetsen. Wat minder karikaturaal dan een Woody Allen zou doen, ik zou eerder verwijzen naar de niet sentimentele beschrijvende stijl van Jonathan Franzen. En wat zit er voor ons in? Toch wel een spiegel voor de professionele hulpverleners in hun meesterlijk gespeelde rol op hun ziekenhuisset met hun zelfgemaakte regels. De verdwaalde figuranten volgen ongewild de regie, maar kunnen wel observeren en denken. Greenberg komt nooit giftig of verwijtend uit de hoek, de loutere beschrijving is sterk genoeg.