Bij de psychiatrische begeleiding van een vrouw van midden 40, die al jaren onder behandeling was in verband met een bipolaire stoornis, viel haar koppige boosheid op. Na enkele sessies focussen bij een cliëntgerichte psychotherapeute, waar patiënte baat bij bleek te hebben, werd besloten tot een steunende psychotherapie. Deze werd na vier jaar, waarbinnen negentig sessies plaatsvonden, succesvol afgesloten. Uitgangspunt voor de psychotherapie was dat de bipolaire stoornis een gegeven was waar patiënte mee moest leren leven. De behandeling was gericht op het verminderen van de persoonlijkheidsproblematiek.
Ons waren geen voorbeelden van een dergelijke psychotherapie bekend. Naar aanleiding van onze ervaringen met deze casus bespreken we de betekenis die psychotherapie voor deze patiëntencategorie zou kunnen hebben. We sluiten daarbij aan bij gedachten over psychiatrische psychotherapie, die al eerder in dit tijdschrift besproken werden (Themanummer psychiatrische psychotherapie 1997/2, Milders 1992; Breuk en van Tilburg 1995) en bij nieuwe ontwikkelingen in de cliëntgerichte psychotherapie (Swildens 1988; Gendlin 1981, 1970; Van Audenhoven 1995). De auteurs voerden als psychotherapeute, respectievelijk psychiater de behandeling uit.