De Eerste Wereldoorlog heeft op grote schaal de belangstelling voor posttraumatische stress-stoornissen op gang gebracht. Nooit eerder kwamen zovelen om in een oorlog die achteraf als volkomen zinloos moet worden gekenschetst. De historicus Ekstein heeft het vlak voor de aanvang van die oorlog opgevoerde ballet van Strawinsky Le Sacre du Printemps aangegrepen als een verklarende metafoor voor deze zinloze oorlog. Met name de verbinding die hij legt met de `geboorte van de moderne tijd', waarin de Duitsers en de Fransen en Engelsen een zeer verschillende positie innamen, geeft een nieuw inzicht in de maatschappelijke en culturele verschillen aan beide kanten. In dit essay wordt geprobeerd dit verschil door te trekken naar een opmerkelijk verschil in de reactie op en de verwerking van de oorlogstrauma's aan beide kanten. Bij de Engelsen en Fransen werkte het oorlogstrauma als een bedreiging van de gevestigde civilisatie, terwijl aan de Duitse kant het met een verinnerlijking in het kader van een verheven cultuur geplaatst werd.