Hulp bij zelfdoding aan psychiatrische patiënten is nog steeds een controversieel onderwerp. In dit artikel worden allereerst enkele argumenten op een rij gezet die door verschillende groeperingen en personen zijn gehanteerd in de discussie of het gerechtvaardigd is om, in navolging van hulp bij zelfdoding aan somatische patiënten, in bijzondere gevallen hulp te kunnen verlenen aan patiënten met een psychiatrisch lijden.

Vervolgens worden de in de jurisprudentie ontwikkelde zorgvuldigheidscriteria besproken vanuit het gezichtspunt van de psychiater. Geconcludeerd wordt dat de meeste van deze criteria ook in de psychiatrie kunnen opgaan. Wat betreft het criterium van intercollegiaal overleg wordt gepleit om, in tegenstelling tot wat de juris- prudentie heeft opgeleverd, altijd een onafhankelijke psychiater te consulteren om een oordeel te geven over de criteria van wilsbekwaamheid, ondraaglijkheid en uitzichtloosheid van het lijden èn eventuele tegenoverdrachtsaspecten.