Het artikel werkt de idee uit dat metaforen in clientenbesprekingen in een psychiatrisch instituut in eerste instantie worden gebruikt om zin te geven aan ervaringen en emoties van de therapeuten in plaats van alleen informatie over de behandeling en genezing van de cliënten te verstrekken. Metaforisch taalgebruik maakt de lezer of toehoorder duidelijk hoe het therapeutisch handelen en de relatie met cliënten wordt opgevat en in de dagelijkse omgang wordt ervaren, namelijk als oorlog en zakendoen. Enerzijds stellen metaforen therapeuten in de gelegenheid op een schijnbaar `rationele' manier over emotionele aangelegenheden te spreken en deze over te dragen op anderen, zodat `de cultuur' van het team wordt gerestructureerd en versterkt; anderzijds suggereren ze slechts een betekenis en kunnen ze, afhankelijk van de individuele therapeut verschillend worden begrepen. Daardoor geven metaforen geen objectieve karakterisering van probleemsituaties in het instituut, maar laten ze ons een subjectieve vorming van de dagelijkse klinische realiteit zien.