Wij beschrijven onze ervaring met in de kliniek opgenomen patiënten, waarbij bepaalde gegevens uit de biografie verkregen pas begrepen kunnen worden in een gesprek met het gezin van oorsprong. Wij beperken ons in dit artikel tot de betekenis van het verlies van een ouder tijdens de puberteit of vroege adolescentie en de mogelijkheid tot rouwen.

Aan de hand van twee gevalsbeschrijvingen en relevante literatuur worden beschreven:

1. Kenmerken van een gezin, die wijzen op een gestagneerde rouw.

2. Het verband tussen verlies in de puberteit en een psychiatrische stoornis op latere leeftijd.

3. De hieruit voortvloeiende behandelingsmogelijkheden.

De conclusies zijn:

a. Een rechtstreeks verband is nooit met zekerheid vast te stellen.

b. Bij gestoorde rouw, vooral als het verlies in de puberteit plaatsvond, kan een explorerend gezinsgesprek zinvol zijn en zelfs voorwaarde voor het aangaan van een behandelrelatie.