Bij het onderzoek naar het effect van (klinische) psychotherapie dient men te beschikken over overtuigende criteria. Bovendien is het van belang dat men daarbij plausibele normen hanteert wil men tot een zinvol oordeel over behandeleffecten geraken. In dit onderzoek wordt met name aan de normatieve aspecten van dergelijke evaluaties aandacht besteed. Dit is gedaan door normen, die werden ontleend aan experts op het gebied van klinische psychotherapie, toe te passen op follow-up-gegevens van ex-patiënten drie jaar na hun ontslag uit de kliniek.

De bevindingen brengen een hoge mate van overeenstemming tussen de experts aan het licht met betrekking tot de grens van een aanvaardbaar behandelresultaat, ongeacht de vraag of men zich daarbij over neurotische of psychotische patiënten uitspreekt. Bovendien blijken de expertverwachtingen betrekkelijk streng uit te vallen wanneer ze worden afgezet tegen de feitelijke stand van zaken bij hun ex-patiënten. Betoogd wordt dat een dergelijke inspectie van behandelresultaten, in aanvulling op beoordeling op geleide van statistische grootheden, zinvol en informatief is voor experts zowel als voor onderzoekers. In de discussie wordt nader ingegaan op het verschijnsel dat een niet te verwaarlozen aantal patiënten al bij opname voldoet aan expertnormen die eerst voor drie jaar na ontslag van toepassing worden geacht.