De auteur beschrijft de gevangenis als een uiterst gesloten sociaal systeem met alle kenmerken van het totalitair instituut. De resident die langdurig in een zulkdanige instelling verblijft is onderhevig aan sekundaire psychologische dysfunkties die samen het institutionalisme- syndroom uitmaken. Deze sekundaire dysfunkties voegen zich bij de primaire psychosociale dysfunkties. Beide samen kunnen de psychosociale welzijnsnood genoemd worden. De frekwent voorkomende lichamelijke klachten bij gedetineerden zijn vaak de uiting van een psychosociale problematiek. Wanneer niet tijdig tegemoet gekomen wordt aan de werkelijke psychosociale noden en behoeften van de gedetineerden wordt het desocialiserend effekt van het verblijf in de gevangenis onvermijdelijk bekrachtigd.