Aan gesprekstechniek wordt in de opleiding tot kinder- en jeugdpsychiater naar mijn indruk weinig aandacht besteed. Medisch studenten krijgen er practica in, maar die zijn weinig gericht op het spreken met kinderen. Als je geluk hebt, maak je als arts in opleiding tot specialist in je opleiding supervisoren mee die je door mee te kijken via screen of video, attent maken op zwakke plekken en je helpen aan gesprekstechnisch gereedschap, zodat je al pratend kinderen van verschillende leeftijden en met verschillende problemen echt kunt leren kennen. Als je dat geluk niet hebt (gehad), is het boek van Caplan en Bursch een welkome aanwinst.

Het boek begint met richtlijnen voor het ontwikkelingssensitief interviewen van kinderen, waarbij uiteraard per ontwikkelingsfase aan bod komt welke misverstanden kunnen optreden wanneer een volwassene onvoldoende beseft hoe bepaalde vragen worden opgevat, waardoor antwoorden uitblijven of nietszeggend zijn. Vervolgens worden deze principes uitgewerkt voor specifieke domeinen, zoals somberheid en prikkelbaarheid, vrees en angst, aandacht, agressie, reality testing , somatiseren en autismespectrumstoornissen. Daarna wordt uitgebreid beschreven hoe men gesprekstechniek kan inzetten bij kinderen met epilepsie en vervolgens bij ernstig zieke jonge kinderen.

 

F. Boer