De depressie op zijn kop valt in de categorie zelfhulpboeken om depressie te overwinnen zoals we er veel kennen. Nieuw in de aanpak van Cathelijne Wildervanck is dat ze volop gebruikmaakt van inzichten afkomstig uit de neurocognitieve psychologie over de werking van emoties en cognities.

In het boek wordt dan ook steevast het ‘denkbrein’ en het ‘voelbrein’ aangehaald. Als ik op deze metafoor doorga, raakte mijn voelbrein tijdens het lezen van dit boek regelmatig geïrriteerd door de grote stelligheid waarmee de auteur haar visie poneert. Mijn denkbrein relativeerde dit door regelmatig te constateren dat veel tips worden gegeven die ik zelf ook wel toepas bij mijn behandelingen.

In 14 hoofdstukjes geeft Wildervanck haar visie op depressie en hoe die aan te pakken. Het belangrijkste advies is om andere hersenpaden te stimuleren door andere emoties, gedachten en beelden aan te spreken dan die bij de depressie horen. Juist positieve beelden, gedachten en emoties maken ‘pretstoffen’ vrij en door oefening en herhaling kunnen zo nieuwe hersenpatronen ontstaan.

Nieuwe inzichten over de relatie stress en depressie en de wisselwerking tussen emotionele beleving van de amygdala en de cognitieve controle daarop via de frontale hersenen worden toegelicht.

 

Kortom, De depressie op zijn kop is weliswaar een leesbaar boek, en ongetwijfeld zijn er wel mensen met psychische klachten die baat hebben bij de gekozen aanpak en uitleg, maar het is geen aanrader voor de psychiatrische praktijk.

J. Spijker