Confrontatie met suïcide van een patiënt, de beleving en de verwerking ervan door hulpverleners. Daarover gaat dit boek met de weinig aan de verbeelding overlatende titel: Impact van suïcide op gg z-medewerkers .

Doelstelling van dit werk is de hulpverlening bewustmaken van de traumatische impact van een suïcide op de behandelaar, niet enkel onmiddellijk na de gebeurtenis, maar ook op langere termijn: de maanden en jaren erna. En wanneer wordt dit verwerkingsproces pathologisch? Kan een gedegen opvangprotocol soelaas bieden of zijn niet alle hulpverleners te vatten in eenzelfde protocol? Is het wel nodig om opvang te bieden, en van waar moet deze komen? Allemaal vragen waarop dit boek in een originele vorm een antwoord biedt.

Het eerste deel bestaat uit getuigenissen van hulpverleners die een suïcide van dichtbij meemaakten, het tweede deel is een vraag-en-antwoordgesprek met vakspecialisten in trauma, rouw, opvang, onderzoek naar suïcide, intervisie, opvang door collega’s en de rol van de politie na suïcide in de kliniek. Een laatste deel bespreekt de ervaringen en beleid van spoorwegpersoneel bij een suïcide op het spoor: een verrassende, dus verrijkende andere invalshoek.

Het betreft een zeer relevant en actueel onderwerp. Het boek maakt duidelijk dat er geen eenduidig antwoord is op de vraag naar wat te doen na suïcide in de kliniek. Door de persoonlijke getuigenissen is de problematiek zeer invoelbaar, zeker omdat elke getuigenis begint met een schets van de persoon die het meemaakte. Reacties zijn zeer uiteenlopend (kwaadheid, schuld, paniek,…), maar allemaal stellen ze de vraag naar gepaste opvang. In het tweede deel komen deze vragen dan letterlijk aan bod en wordt gepoogd een antwoord te formuleren. Dit geeft een duidelijk te volgen lijn aan, waarin nadruk wordt gelegd op blijvende monitoring in het herstellen van houvast en zelfregie, steunende en bereikbare hulp in de omgeving, maar ook preventie in de vorm van educatie, protocollen en zelfkennis.

De tweeledige insteek maakt het boek zeer leesbaar, mede door het begrijpelijke taalgebruik. Het geheel is doorspekt met cartoons van Peter De Wit, met suïcide als onderwerp. Beetje dubbel, maar hij komt ermee weg omdat de rest van het boek zo respectvol en integer geschreven is.

Een boek relevant voor iedereen werkzaam in de ggz, vlot geschreven, met persoonlijke en wetenschappelijke insteek. Een antwoord op elke vraag omtrent suïcide in de kliniek.

L. De Backer