Auteur van dit negen hoofdstukken tellende boek is Marc Agronin, ouderenpsychiater en psychotherapeut aan de universiteit van Miami en verkozen tot clinicus van het jaar 2008 door de American Association for Geriatric Psychiatry.

Zich baserend op de ontwikkelingsstadia van Erikson (1950), de unieke leeftijdsspecifieke ontwikkelingstaken van Vaillant (2002) en het positieve groeimodel van Cohen (2005) legt Agronin de nadruk op de ontmoeting, verwondering en nieuwsgierigheid in het levensverhaal van de ouder wordende patiënt. Valkuilen in het werken met oudere patiënten zoals gebrek aan kennis van leeftijdsspecifieke onderwerpen, therapeutisch nihilisme, gerontofobie en leeftijdsdiscriminatie komen eveneens aan bod.

Hoewel de hoofdstukken 4 (werken met families en mantelzorgers) en 6 (werken met personen met cognitieve moeilijkheden) goed aansluiten bij de klinische praktijk, biedt hoofdstuk 3 een eerder saaie beschrijving van het klinisch psychiatrisch onderzoek. Ik haakte helemaal af bij het lezen vanhoofdstuk 5, dat meer op een gesimplificeerde dsm-synopsis lijkt en een heuristische leeftijdsvergelijking beschrijft.

In de hoofdstukken 7 (verschillende vormen van psychotherapie) en 8 (groepspsychotherapie bij ouderen) probeert de auteur het tij nog te keren, maar ze brengen me toch uiteindelijk tot de conclusie dat de auteur – ondanks de talrijke klinische vignetten – in dit boek de kans mist om zijn eigen ervaringen boeiend over te brengen en teveel de nadruk legt op het bijbrengen van kennis over leeftijdsspecifieke onderwerpen.

Ik raad dan ook eerder het boek van Laidlaw en Knight (2008) aan. Zij beschrijven goed de stand van zaken van de huidige psychotherapeutische ontwikkelingen bij ouderen en bieden een overzicht van recente en gevestigde gerontologische inzichten die de clinicus kunnen helpen bij evaluatie en behandeling van emotionele stoornissen zonder een genuanceerd therapeutisch optimisme te verliezen.

F. Bouckaert