In de psychoanalytische traditie werden vader-zoonconflicten beschouwd als het gevolg van rivaliteit en doodswensen uitgaande van de zoon. Maar sinds enkele jaren werd de aandacht getrokken op het bestaan van agressieve impulsen bij de vader tegenover zijn nageslacht, verband houdend met de opeenvolging van de generaties en de onvermijdelijkheid van het oud worden en de dood. In extreme vorm leidt dit tot een fysisch of psychisch doden van de zoon. De uitwerking van dit thema door Graham Greene vindt men in drie werken, de roman 'The Quiet American' (1955) en de toneelwerken 'The Potting Shed' (1958) en 'Carving a Statue' (1964). Ze zijn gepubliceerd binnen een tijdsperiode van tien jaar, samenvallend met de zesde levensdecade van de schrijver. Dit is de periode waarin de bewustwording van de eigen achteruitgang en het groeiende overwicht van de jeugd onvermijdelijk wordt. Wanneer we de chronologische volgorde van de werken in acht nemen, dan zien we dat in de motivering van de vaderfiguur het narcistische element progressief meer uitgesproken is. Daartegenover stellen we vast dat in de bijna tien jaar later gepubliceerde roman 'The Honorary Consul' (1973) de rivaliteit tussen een vaderfiguur en een zoonfiguur terug aan bod komt maar het vader-zoonconflict wordt er opgelost door wederzijdse aanvaarding en grootmoedigheid.