Het gangbare traumabehandelmodel, zoals beschreven door Van der Hart e.a., bestaat uit: (1) stabilisatie en symptoomreductie, (2) behandeling van traumatische herinneringen, en (3) herintegratie en rehabilitatie. In dit artikel worden de implicaties van dit model voor de klinisch-psychiatrische praktijk beschreven. Vanuit literatuur en eigen ervaring wordt ingegaan op een aantal dissociatieve fenomenen en hun consequenties voor het klinisch werken. Kennis en attitude van de behandelende staf staan daarbij centraal.