achtergrond Eetstoornissen kennen dikwijls een langdurig beloop en gaan gepaard met hoge morbiditeits- en mortaliteitscijfers. Een groot percentage patiënten bereikt nooit de ggz. Vroegtijdige onderkenning en behandeling verbeteren in combinatie met terugvalpreventie de prognose, de diagnostiek levert echter dikwijls problemen op, evenals de daaraan gekoppelde behandelopzet.
doel Onderkenning en vroege interventies kunnen verbeteren met behulp van specialistische en gerichte diagnostiek, die tevens tot een nieuwe behandelopzet leidt.
methoden In deze bijdrage worden de twee betekenissen van translationeel werken toegelicht: van bench to bedside en van patiënt naar maatschappij en hoe deze in de praktijk betekenis kunnen krijgen binnen diagnostiek en behandeling in de aanpak van ernstige eetstoornissen.
resultaten Ketenzorg en innovatieve behandelingen zoals crt (cognitive remediation therapy) verbeteren de continuïteit van zorg en verminderen het percentage drop-outs en terugval.
conclusie Juist bij stoornissen die zo resistent tegen behandeling lijken, biedt goede gerichte diagnostiek de eerste ingang om te komen tot behandelingen die meer gericht zijn op het verbeteren van traits die de eetstoornis onderhouden en een behandelaanpak die rekening houdt met de onderliggende genetisch bepaalde kwetsbaarheden.