De hernieuwde belangstelling in diagnostiek en classificatie van persoonlijkheidsstoornissen heeft nieuwe impulsen gegeven aan het onderzoek naar persoonlijkheidspathologie bij alcoholisten, in ruimere zin addicten. Voor het inschatten van de individuele behandeldoelen en van de prognose is van fundamenteel belang dat de overwegend descriptieve DSM-III-R-classificatie van persoonlijkheidsstoornissen wordt aangevuld met de psychoanalytische structurele en ontwikkelingsdiagnostiek.

Een substantieel deel van de alcoholisten die klinische behandeling zoeken, voldoet aan de criteria van één of meer persoonlijkheidsstoornissen. Er is een groeiend bewijs voor het bestaan van een categorie polysyndromatische alcoholisten, die naast additionele As I-symptomatologie (zoals gebruik van andere middelen, depressie en angststoornissen) lijden aan meer of minder ernstige persoonlijkheidspathologie. In dit artikel zoeken de auteurs naar samenhangen tussen (vroege) stoornissen in de persoonlijkheidsontwikkeling en latere alcoholisme, waarbij ze onderscheid maken in de prealcoholische en de klinische alcoholische persoonlijkheid.

De groep alcoholisten met (naast additionele As I-symptomatologie) overwegend persoonlijkheidspathologie maakt veelvuldig gebruik van een diversiteit aan behandel- en zorgmogelijkheden. Reden te meer om voor deze groep alcoholisten op basis van klinische ervaring en bevindingen van effectiviteitsstudies een bruikbare indicatiestelling en gespecialiseerde effectieve behandelprogramma's te ontwikkelen.