achtergrond De paragraaf over gezondheidszorg uit het regeerakkoord van het kabinet Rutte-Verhagen luidt als volgt: ‘Een kwalitatief hoogstaande, toegankelijke en betaalbare gezondheidszorg is cruciaal voor een samenleving. Mensen hebben recht op de beste zorg die er is.’ Dit is een ambitieus streven. Het is de vraag of dit uitgangspunt onverkort en zonder enige restricties haalbaar is; immers, de technologie schrijdt voort, de eisen aan de zorg eveneens. Financiële beperkingen zullen  onafwendbaar nopen tot keuzen. Dit gebeurt overigens al in het regeerakkoord, bijvoorbeeld door de invoer van de eigen bijdrage in de ggz. De door de politiek gemaakte keuzen over wat wel en wat niet uit gemeenschapsgelden wordt betaald, lijken niet altijd even duidelijk en komen ook nogal eens willekeurig over.
De Raad voor de Volksgezondheid en Zorg (rvz) heeft meerdere rapporten opgesteld, waarin gepleit wordt voor het toepassen van heldere en eenduidige criteria voor welke voorzieningen welen welke niet uit de algemene middelen worden bekostigd (onder meer Zinnige en duurzame zorg 2006). Zijn deze criteria toepasbaar in de ggz? Moet een tweedeling worden voorkomen door ‘staatszorg’, of is een tweedeling in de zorg onvermijdelijk?
stellingen 1. Mensen hebben recht op de beste zorg die er is. Dit mag niet leiden tot tweedeling in de zorg. Er moet maar op andere departementen bezuinigd worden.
2. Mensen hebben recht op zinnige zorg: een zeker pakket van basiszorg, vast te stellen door middel van criteria, zoals voorgesteld door de rvz. Dit leidt onontkoombaar tot een tweedeling in de zorg, maar dat is niet erg.
leerdoel Aan het einde van de sessie is de deelnemer op de hoogte van medisch-ethische en politieke standpunten op het gebied van keuzen in de zorg en van de door de Raad van de  Volksgezondheid en Zorg opgestelde criteria.