achtergrond Uit diverse publicaties blijkt dat de reguliere jeugd-ggz veel immigrantengroepen slecht bereikt, terwijl deze groepen oververtegenwoordigd zijn in de forensische settingen. Een van de belangrijkste redenen van deze onderrepresentatie zou zijn dat de reguliere hulpverlening veelal gericht is op autochtone patiënten. Is in de jeugd-ggz sprake van culturele blinde vlekken?
In september 2010 is de eerste somatische kliniek voor allochtone patiënten gestart in Amsterdam. Een van de onderliggende redenen van dit initiatief is dat allochtone patiënten aangeven zich niet gehoord/begrepen te voelen door de reguliere hulpverlening. Zal het in de (jeugd-)ggz ook zover gaan dat er hier eveneens klinieken voor allochtonen komen? Immers, ondanks het ingezet diversiteitbeleid bij de ggz-instellingen ontbreekt het aan kennis en vaardigheden om interventies ‘cultuursensitief’ te maken.
In 2009 is er een meetladder ontwikkeld om interventies ‘cultuursensitief’ te maken. Deze  discussiegroep richt zich op het traject vóór de interventies. De kennis en vaardigheden die er nodigzijn  om patiënten van andere herkomstgroepen binnen te halen, worden besproken. Een  belangrijke rol hierin speelt de transculturele systeemvisie.
stellingen
1. Jeugdpsychiaters en jeugd-psychotherapeuten hebben hun etnocentrische reflexen in leertherapie doorgewerkt.
2. Het werken met patiëntsystemen uit andere culturele herkomstgroepen vraagt om interculturele competenties die niet altijd in protocollen te vatten zijn.
3. Het opzetten van een culturele bril werkt averechts.
4. Doordat er te weinig allochtone hulpverleners zijn, is een allochtone ggz-kliniek onvermijdelijk.
leerdoel Aan het eind van de sessie wordt de deelnemer geacht dat hij cultuursensitiever geworden is en hij zijn eigen valkuilen in dezen kent.