achtergrond Deze studie beschrijft de geschiedenis van de hysterie gedurende de tweede helft van de 19de eeuw.
doel Inzicht geven in de veranderende opvattingen over hysterie.
methode Literatuuronderzoek.
resultaten In 1870, bij het optreden van de machtige en invloedrijke neuroloog Jean-Martin Charcot (1825-1893), verspreidde deze ziekte zich vanuit Parijs over heel Frankrijk. Ideeën over de etiologie werden in de loop der tijd tot tweemaal toe bijgesteld. Daarnaast ondergingen de klinische symptomen een metamorfose en sloeg de hysterie telkens bij andere bevolkingsgroepen toe. Tot 1870 was de hysterie een gynaecologische ziekte die bijna alleen vrouwen trof; door het werk van Charcot transformeerde de hysterie zich tot een neurologisch lijden. Vlak voor zijn dood moest de neuroloog constateren dat hij op het verkeerde spoor zat en dat het om een psychiatrische aandoening ging.
conclusie De incidentie van de ’zenuwaandoening van de eeuw’ liep parallel met de medische carrière van Charcot. Na 1885 waren beide over hun hoogtepunt heen. Met zijn dood in 1893 verdween de hysterie (nagenoeg) geheel uit de Franse ziekenhuizen. De Parijse arts had de ziekte niet ontdekt, hij had ze zelf gecreëerd.