achtergrond De diagnose ontwikkelingsstoornissen (autismespectrumstoornissen - aandachtstekortstoornissen (adhd) en specifieke ontwikkelingsstoornissen) wordt categoraal gesteld. Dit is verwarrend omdat er geen rekening wordt gehouden met de ernst van de ontwikkelingsstoornissen, laat staan met de zwaarte van de overlast en de daaraan verbonden kosten om een adequate prothetische behandeling/begeleiding in te stellen. Ontwikkelingsstoornissen betreffen niet alleen kinderen en jeugdigen, maar ook volwassenen en bejaarden. Hierdoor zal een gedifferentieerde benadering die rekening houdt met ontwikkelingsleeftijd gekozen moeten worden.
doel Een voorstel doen voor het stageren van ontwikkelingsstoornissen op basis van ervaringen in de oncologie.
methode Er wordt een overzicht gegeven van relevante literatuur en een voorstel gedaan voor stagering van ontwikkelingsstoornissen.
resultaten De ernst van een ontwikkelingsstoornis kan op verschillende niveaus geëvalueerd worden. In de literatuur wordt gewag gemaakt van indelingen naar ernst van symptomen, impairment, maar ook complexiteit, bijvoorbeeld ontwikkelingsstoornis sec, ontwikkelingsstoornis met comorbiditeit, ontwikkelingsstoornis met belastende omstandigheden en ten slotte ontwikkelingsstoornissen met comorbiditeit en belastende omstandigheden. In deze presentatie zullen deze verschillende invalshoeken beschouwd worden in het licht van de stageringsmethodiek zoals die ons aangereikt wordt door de oncologie, om te bezien welke stageringen voor de voortgang van het wetenschappelijk onderzoek en van de klinische zorg het meest geschikt zijn bij ontwikkelingsstoornissen.
conclusie Op dit moment zal bij de stageringen van ontwikkelingsstoornissen een onderscheid gemaakt moeten worden naar doelmatigheid: voor de wetenschap zal een andere indeling en stagering gelden dan voor de klinische en zorgtoewijzingspraktijk.