inhoud van de workshop De vraag naar 'beoordeling' van suïcidaliteit wordt dagelijks gesteld aan psychiaters. Binnen de beroepsgroep tekent zich de vraag af hoe en met welk doel deze beoordeling zou moeten plaatsvinden. Het is niet mogelijk om suïcidaal gedrag te voorspellen. Is het dan nog wel juist te spreken van 'taxatie' van het suïciderisico? En zou deze taxatie dan nog wel zo'n centrale rol moeten spelen bij het bepalen van het beleid? In deze workshop maakt de deelnemer kennis met moderne cognitief motivationele inzichten in de herkenning, diagnostiek en indicatiestelling bij suïcidale mensen. In plaats van inventarisatie van risico's wordt hierbij meer gefocust op de functie die suïcidaal gedrag heeft voor de patiënt, op alternatieven die hiervoor kunnen worden gevonden en op het beïnvloeden van de omstandigheden waaraan de patiënt hoop en perspectief ontleent. Het afwenden van gevaar is hierbij onderdeel van een bredere doelstelling, namelijk het vestigen van een therapeutische relatie en het bevorderen van een zo gunstig mogelijk beloop op de korte én de lange termijn. De klassieke risicobenadering zet de psychiater op glad ijs, met alle krampachtigheid van dien. Toepassing van dit moderne inzicht helpt de psychiater om de rol van empathische diagnosticus én therapeut optimaal te benutten.
vorm Presentatie met korte oefeningen voor deelnemers en een kort rollenspel.
leerdoelen Aan het eind van de sessie is de deelnemer in staat te reflecteren op zin en onzin van risicotaxatie bij suïcidale patiënten, op de afweging van mogelijke werking en bijwerkingen van het behandelbeleid en op de houding ten aanzien van het werken met suïcidale patiënten. De deelnemer wordt geacht te kunnen beschikken over enkele elementaire gesprekstechnische vaardigheden waarmee suïcidaliteit bespreekbaar wordt zodat er een positieve werkrelatie ontstaat, diagnostiek optimaal kan plaatsvinden en behandelbeleid kan worden uitgestippeld met als doel een zo gunstig mogelijk beloop.