achtergrond Bewegingsstoornissen zoals dyskinesie en parkinsonisme komen voor bij antipsychoticanaïeve patiënten met schizofrenie en kunnen als symptomen van de ziekte worden beschouwd. Een recente meta-analyse over de aanwezigheid van bewegingsstoornissen bij gezonde eerstegraads familieleden suggereert dat deze symptomen mogelijk ook (genetische) kenmerken van kwetsbaarheid zijn. Echter, individuele studies vinden geen significante verschillen in prevalenties tussen familieleden en controlepersonen. Een verklaring kan zijn dat de veel gebruikte klinische observatieschalen minder gevoelig zijn voor de registratie van subtiele bewegingsstoornissen. Mogelijk dat instrumentele registratie van bewegingsstoornissen sensitiever is.
doel De mate van dyskinesie en parkinsonisme bij patiënten met schizofrenie, hun niet-zieke broers of zussen en gezonde controlepersonen werd bepaald met zowel klinische als instrumentele registratie.
methoden Klinische registratie van dyskinesie en parkinsonisme met behulp van de Abnormal Involuntary Movement Scale (aims) en de Unified Parkinson Disease Rating Scale (updrs) werd vergeleken met instrumentale kwantificatie van dyskinesie en parkinsonisme. Beide methodes van registratie werden uitgevoerd bij 45 patiënten met schizofrenie, 49 nietzieke broers of zussen en 32 gezonde controlepersonen. Broers, zussen en controlepersonen werden gematcht voor alle demografische kenmerken.
resultaten Met behulp van zowel de klinische bewegingsschalen als de instrumentele registraties kunnen patiënten worden onderscheiden van de controlepersonen op de aanwezigheid van dyskinesie en parkinsonisme. Echter, broers en zussen konden alleen van de controlepersonen onderscheiden worden door middel van de instrumentele registratie.
conclusie De mogelijkheid om via instrumentele registratie onderscheid te maken in bewegingsstoornissen bij niet-zieke eerstegraads familieleden en gezonde controlepersonen suggereert dat bewegingsstoornissen gerelateerd zijn aan de (genetische) kwetsbaarheid voor schizofrenie en dat instrumentele registratie sensitiever is dan klinische observatieschalen in het registreren van subklinische dyskinesie en parkinsonisme.