achtergrond Aan het voorkómen van en omgaan met geweldsincidenten in een algemene psychiatrische kliniek is de afgelopen decennia veel aandacht besteed, met name in het kader van terugdringen van dwang en drang. Het merendeel van de psychiaters meent dat agressie bij psychotische patiënten een gevolg is van angst. Is dat zo? En als dat zo is, wat is dan de behandeling hiervan? En als het niet zo is, wat zijn dan de diagnostische overwegingen en is daar dan een medicamenteuze aanpak voor geëigend? Of dient op grond van diagnostische overwegingen een andere keuze gemaakt te worden: aangifte doen bij de politie, inzetten van een sanctiebeleid, en hoe moet er gehandeld worden als er sprake is van functionele agressie bij drugsmisbruik? Wat is de invloed van een Bopz-maatregel op onze acties? Wat staat er in de handreiking van onder andere ggz Nederland en voldoet dit voor de klinische praktijk? In deze discussiegroep wordt uitgebreid ingegaan op de laatste inzichten over de diagnostiek en aanpak van geweldsincidenten in de kliniek en de dilemma's die dit dagelijks oplevert voor behandelaren. Er wordt aandacht besteed aan het doen van aangifte en aan sanctiebeleid. Ten slotte wordt gediscussieerd over de inzet van fysieke begeleiding en de consequenties daarvan.
stellingen 1. Een aparte richtlijn 'Hoe te handelen bij geweldsincidenten?' zou handig zijn. 2. De psychiater is onvoldoende toegerust om de oorsprong van agressie te diagnosticeren. 3. De inzet van fysieke begeleiding op klinische afdelingen dient te allen tijde vermeden te worden.
leerdoelen Aan het eind van de sessie wordt de psychiater in staat geacht om agressie beter te diagnosticeren en zich meer bewust te zijn van diens cruciale rol in de aanpak, van (medicamenteuze) behandeling tot en met het doen van aangifte.