achtergrond De congrescommissie noemt 'het vaststellen van ziekte teneinde een geëigende behandeling in te zetten' de kern van ons vak. De commissie getuigt daarmee van een enge, beperkende visie. De psychiatrische patiënt is meer dan zijn ziekte. De kern van ons vak is - gelukkig - ruimer dan het vaststellen van ziekte. Het reduceren van de patiënt tot zijn ziekte en het vervolgens daarop loslaten van een protocol of behandelrichtlijn is eigentijds. Overheid, Nederlandse Zorgautoriteit, Inspectie, verzekeraars en zelfs NVvP vinden elkaar in hun heilig geloof in behandelen volgens richtlijnen. En dit behandelen dient vervolgens te worden herleid naar een zinledige dbc. De geestelijke gezondheidszorg tracht zo aan te tonen ook een wetenschappelijke discipline te zijn, erbij te horen. Deze ontwikkeling getuigt van sterk reductionistisch denken en heeft geleid tot verschraling van de geestelijke gezondheidszorg en ons vak. Maar wat erger is: deze ontwikkeling doet geen recht aan de (complexiteit van) de psychiatrische patiënt, die altijd uniek is, die altijd zijn eigen verhaal heeft en die altijd in zijn specifieke levensfase en situatie leeft. En die dus vrijwel nooit de prototypische patiënt is uit de richtlijn. Als we daar geen rekening mee houden, doen we deze patiënt tekort.
stellingen 1. Het reduceren van een patiënt tot zijn diagnose of dsm-classificatie doet deze patiënt tekort. 2. Diagnostiek is meer dan het 'vaststellen van ziekte'. 3. Het reduceren van psychiatrisch handelen tot het toepassen van behandelprotocollen leidt tot verschraling van ons werk.
leerdoelen De deelnemers worden uitgenodigd kritisch te blijven tegenover ontwikkelingen die hun ruimte om vrij te denken en daarnaar te handelen, steeds verder beperken. Liever reflectie dan reflex. Een patiënt is erbij gebaat behandeld te worden door een hulpverlener/psychiater die oog heeft voor de totaliteit van zijn situatie en die daarnaar kan en mag handelen.