achtergrond Om goed te kunnen beoordelen of het verrichten van betaalde werkzaamheden een bijdrage kan leveren aan gezondheid en welzijn van de werknemer en om ervoor te zorgen dat er geen beleid wordt gevoerd dat haaks staat op dat van de behandelaar is een goede informatie- uitwisseling met de behandelaar noodzakelijk. Die informatie is namelijk samen met eigen bevindingen uitgangspunt voor de verzekeringsgeneeskundige beoordeling van aard en ernst van de aandoening en via de vastgestelde beperkingen van de arbeidsbelastbaarheid. Recente verzekeringsgeneeskundige protocollen onderstrepen het belang van bedoelde communicatie. Behandeling, begeleiding en beoordeling zouden daarmee in elkaars verlengde komen te liggen. Wordt het beroepsgeheim van een verzekeringsarts doorbroken? Verzekeringsartsen zijn evenzeer als psychiaters gehouden aan het beroepsgeheim en dus aan de zwijgplicht over privacygevoelige gegevens. Naast die zwijgplicht hebben verzekeringsartsen door de aard van hun werkzaamheden echter ook een spreekplicht, namelijk wat betreft aanspraken die de werknemer (patiënt) maakt op bijvoorbeeld een arbeidsongeschiktheidsverzekering. Wettelijke waarborgen zijn geschapen om dit beroepsgeheim niet ongebreideld te doorbreken.
doel Doordat duidelijk wordt wat er met de verstrekte informatie gebeurt, zal de behandelend psychiater beter in staat zijn om te beoordelen wanneer en waarom het zinvol is om informatie te verstrekken.
methoden Uiteenzetting vanuit verzekeringsgeneeskundig perspectief, daarnaast voorbeelden uit de praktijk.
resultaten Verheldering van argumenten die gewogen moeten worden bij de beslissing om als behandelend psychiater wel of niet in te gaan om verzoeken om inlichtingen over patiënten.
conclusie Verzoeken om inlichtingen over de mate van ziekte en over mogelijkheden en beperkingen van de patiënt stellen de behandelaar voor een medisch ethisch dilemma waarvan deze zich bewust moet zijn om verantwoord te kunnen handelen.