achtergrond Wanneer in het kader van procedures inlichtingen worden gevraagd, neigen psychiaters er vaak toe om daar niet op in te gaan. Zij beroepen zich dan op vertrouwelijkheid en op de kwetsbaarheid van hun behandelrelatie. Er zijn twee redenen waarom een dergelijk beleid niet verstandig is. 1. Een medisch-ethische reden: feiten over ziekte of behandeling zijn in principe neutraal, controleerbaar en overdraagbaar. Natuurlijk kunnen die feiten voor de patiënt allerlei consequenties hebben. Echter, ook in het kader van de behandeling is het van belang dat die reëel onder ogen worden gezien en niet geloochend. Een psychiater heeft een belangrijke rol bij het bevorderen van de realiteitstoetsing van zijn patiënt. Anders dan een advocaat hoort de psychiater de werkelijkheid niet naar zijn hand te zetten om voor zijn patiënt zo veel mogelijk uit een procedure te slepen. 2. Een praktische reden: anders dan behandelaars vaak denken, is het als regel ongunstig voor hun patiënt om geen inlichtingen te geven. Dat wordt meestal geïnterpreteerd als een poging om iets te verbergen. Het gevolg daarvan is dat partijen achterdochtig worden, dat de procedure voor de patiënt aanzienlijk belastender wordt en dat de uitkomst ervan waarschijnlijk ongunstiger zal zijn dan wanneer open kaart wordt gespeeld.
doel Verhelderen van de mogelijke posities van de behandelend psychiater en van de consequenties die diens keuze kunnen hebben.
methoden Beargumenteren waarom informatie geven wél zinvol is.
resultaten Afhankelijk van discussie.
conclusie Het kan in het belang van de patiënt zijn om in te gaan op verzoeken om inlichtingen over de mate van ziekte en over mogelijkheden en beperkingen. Echter, hierbij kan sprake zijn van een medisch ethisch dilemma waarvan de behandelaar zich bewust moet zijn om verantwoord te kunnen handelen.