Dit boek beschrijft de mogelijkheid om de personal construct psychology van Kelly toe te passen bij kinderen. Deze behoort tot de cognitieve persoonlijkheidspsychologieën. Kelly ontwikkelde de theorie van 'persoonlijke constructen'. Deze beschrijft de unieke wijze waarop een persoon de wereld ervaart. Deze unieke wijze karakteriseert iemand als individu, verschillend van anderen. Butler en Green geven in de eerste delen van het boek op heldere wijze inzicht in de theorie. Daarna volgt een aantal voorbeelden van dergelijke constructen bij kinderen. Een belangrijk aspect van het constructensysteem is dat het bestaat uit twee polen; een construct is een begrip en zijn tegendeel. Een voorbeeld kan zijn het construct goed-slecht. Op grond van zijn persoonlijke geschiedenis kan een kind zijn ervaringen ordenen door ze onder te brengen bij één van deze polen. Als we de belangrijkste constructen van een kind kunnen doorzien en begrijpen, zijn we volgens de auteurs pas in staat om de wereld door de ogen van het kind te kunnen zien. Zij beschrijven een aantal methoden om achter relevante constructen te komen. Bijvoorbeeld door het vertellen van verhalen of het maken van een zelfportret. Ten slotte wordt het self-image profile (sip) toegelicht. Dit is een soort scorelijst die het zelfbeeld van een kind of jeugdige representeert. Dit door aan te geven 'hoe ben ik' en 'hoe zou ik willen zijn'. In de tweede helft van het boek passen de auteurs het concept toe bij diverse kinderpsychiatrische stoornissen zoals autisme en gedragsstoornissen. Er volgt casuïstiek waarbij zij aannemelijk maken dat gedragsverandering eerder plaatsvindt als kinderen en hun omgeving hun eigen constructsysteem beter kennen. Het hele boek is eigenlijk een pleidooi om vooral verder te kijken dan het diagnostisch label. De toepasbaarheid in de dagelijkse praktijk zal beperkt zijn. Ook is de effectiviteit van de op persoonlijke constructen gebaseerde interventies nog niet evidence-based. Het is echter een boeiend boek en een verrijking in een tijd waarin de classificerende diagnostiek centraal lijkt te staan.

F. Loman