Veel psychiaters beschouwen mystiek nog 't zij als pathologisch, 't zij als pathogeen. De auteur bespreekt de ziektegeschiedenissen van twee psychotici, beiden geïnteresseerd in esoterische wijsbegeerte. Er wordt geargumenteerd dat hun psychotische doorbraak niet veroorzaakt werd door het bezig zijn met metafysica op zich, maar dat het gaat om een metafysisch delier in het kader van wellicht een schizofreen proces (casus 1) en een psychotische decompensatie waarbij `verkeerde yogabeoefening' vermoedelijk een luxerend moment was (casus 2). De traditionele scholen in esoterische wijsbegeerte hebben er altijd over gewaakt dat hun vorming zowel efficiënt als onschadelijk is. Ze waarschuwen hun leerlingen met klem voor de kwalijke gevolgen van overdaad en sporen hen aan tot matigheid. Om een brug te slaan tussen de mystiek en de moderne psychologie is het nodig om naast kennistheoretische vorming ook praktische ervaring op te doen, cfr. de transpersonale psychologie. Een psychiater zou enige interesse moeten kunnen opbrengen voor metafysica. Patiënten zullen er hem immers enkel iets durven over vertellen indien ze het gevoel krijgen dat hij er voor open staat.