achtergrond De stad New York (nyc) staat onder andere bekend als een stad met veel dak- en thuislozen (dtz). Daarbij heeft nyc een systeem van aanbesteding van projecten op het gebied van beschermde woonvormen dat zijn weerga in de wereld niet kent. Met de komst van de Wet Maatschappelijke Ondersteuning (wmo) vroegen wij ons af hoe nyc omgaat met de gemeentelijke bemoeienis van de opvang van dak- en thuislozen en welke consequenties dit heeft voor de wijze waarop omgegaan wordt met dak- en thuislozen in de stad Den Bosch. Zowel in Den Bosch als in nyc heeft 50% van de dtz zonder opvangadres een ernstige as-1-diagnose. Van de thuislozen die in een opvangtehuis verblijven, heeft 30% een ernstige as-1-diagnose.

doel De consequenties voor de regulering van de opvangvoorzieningen voor dak- en thuislozen in Den Bosch verhelderen. Zorgen dat er een geïntegreerd systeem van opvang komt voor de kwetsbaarsten onder hen en vooral voor de (ernstige) psychiatrische patiënten.

methode Literatuurstudie, een veldstudie in nyc en een overzicht van het gebruik van de voorzieningen voor dak- en thuislozen in Den Bosch.

resultaten Het vóórkomen van dtz is voornamelijk een armoedeprobleem, daarnaast is het ook een psychiatrisch en verslavingsprobleem. De opvang is vooral gericht op crisisinterventie, zowel in Den Bosch als in nyc.

conclusie Wij mogen blij zijn dat wij in Den Bosch niet de schaal van dtz hebben die New York kent, maar wij moeten oppassen dat wij hen niet evenaren. Preventie begint met armoedebestrijding, educatie en toegang tot de arbeidsmarkt. Intensief casemanagement of assertive community treatment (act) is nodig om vroegtijdig ingrijpen mogelijk te maken. Wij moeten geïntegreerde hulpverleningspakketten aanbieden (psychiatrisch, medisch, maatschappelijk, psychotherapeutisch en sociaal) aan het begin van de behandeling van psychiatrische patiënten met (in potentie) ernstige beelden. Daarbij mogen wij deze patiënten niet meer de kans geven zich aan ons oog en onze zorg te onttrekken.