achtergrond Na bestudering van de patiëntkarakteristieken van een forensische polikliniek bleek 50% een probleem te kennen met middelengebruik. De vraag diende zich aan of er iets te zeggen zou zijn over overeenkomsten en verschillen tussen mensen die primair naar een forensische polikliniek werden verwezen en patiënten die naar een verslavingsinstelling werden verwezen.

methode Van 100 respectievelijk 80 patiënten uit de beide categorieën werden de dossiers vergeleken op leeftijd geslacht, culturele oorsprong en stoornissen volgens dsm-iv.

resultaten Er waren maar weinig verschillen in patiëntvariabelen betreffende het voorkomen van stemmingsklachten, angststoornissen en het voorkomen van cluster B- en C-persoonlijkheidsstoornissen.

conclusies Hoewel er een andere verwijzingsgrond is voor forensische patiënten en patiënten met een verslavingsprobleem, zijn er overwegend veel overeenkomsten in de incidentie van psychiatrische stoornissen en cluster B- en Cpersoonlijkheidsstoornissen in beide onderzochte groepen.

aanbevelingen Is er een grond om te onderzoeken of onderliggende symptomen in plaats van syndromen meer inzet moeten zijn van diagnostiek en behandeling? Zou een integratie van grote delen van de verslavingszorg en forensische psychiatrie niet van groot voordeel kunnen zijn? Onderzoek naar de behandelresultaten op symptoomniveau lijken een onderzoek meer dan waard.