achtergrond Goede behandeling van adhd tot in de volwassenheid betekent secundaire preventie van psychiatrische comorbiditeit en vele maatschappelijke problemen. Zo hebben onbehandelde mensen met adhd meer verkeersongevallen (1), meer echtscheidingen (2), worden vaker van school gestuurd (3), vertonen meer antisociaal gedrag (3) en hebben een dubbel zo hoog risico op verslavingsproblematiek (4). Veel volwassenen met adhd worden niet behandeld omdat ze (nog) niet gediagnosticeerd zijn. Maar ook als de diagnose wel eerder is gesteld blijken veel adolescenten en (jong)volwassenen niet meer behandeld te worden. Uit een studie van Coghill (ESCAP, Florence 2007) bleek bijvoorbeeld van de 44 15-jarige patiënten met adhd op 21-jarige leeftijd bijna niemand meer in behandeling te zijn.

doel De toehoorder neemt kennis van het belang van behandeling van adhd in alle levensfasen en in het bijzonder in de adolescentie. Aan de hand van literatuurgegevens, casuïstiek en onderzoeksgegevens zal worden ingegaan op mogelijke redenen voor drop-out.

methode Er zal een overzicht worden gepresenteerd over wat er bekend is in de literatuur over dit onderwerp. Tevens wordt aan de hand van casuïstiek en onderzoeksgegevens uit een pilotstudie bij adhd-patiënten die zich melden bij een ambulante forensische polikliniek ingegaan op de volgende vragen: waarom en op welk moment hebben ze eerdere behandeling gestopt? Wat voor gevolgen heeft dit? En: hoe kunnen we hen in behandeling houden?

resultaten Via literatuuronderzoek, casuïstiek en eigen onderzoek zullen op bovenstaande vragen voorlopige antwoorden worden geformuleerd. Deze antwoorden leiden hopelijk tot preventie van onbehandelde adhd in de (jong) volwassenheid.

conclusie Monitoren van jeugdigen met adhd is heel belangrijk om latere problematiek te voorkomen. We mogen de adolescent met adhd niet kwijtraken!