Parent Child Interaction Therapy (pcit) is een geprotocolleerd evidence-based behandelprogramma voor jonge kinderen van 2-8 jaar met ernstige gedragsproblemen dat in 1974 in Amerika is ontwikkeld door Sheila Eyberg. Er is de afgelopen jaren veel wetenschappelijk onderzoek gedaan naar de effectiviteit van deze therapie in Amerika.

pcit is gebaseerd op twee complementaire theoretische modellen: de hechtingstheorie en de sociale leertheorie. In pcit worden ouders en kind samen in een spelkamer getraind, waarbij de therapeut vanachter een one-way screen de ouder coacht middels een microfoontje in het oor. Doelen van pcit zijn: ouderschapsvaardigheden verbeteren, gedragsproblemen verminderen, ouderlijke stress verminderen en de kwaliteit van de ouder-kindrelatie verbeteren.

Bij de spelkamertraining is de therapeut niet in dezelfde kamer aanwezig als waar de ouder en het kind samen zijn, maar geeft direct live coaching in de interactie vanachter het scherm. Dit geeft de ouder meer zelfvertrouwen gedurende de therapie, omdat alles wat de ouder doet direct toepasbaar is in de interactie met het kind. De behandeling richt zich op twee basale interacties: kindgerichte interactie (kgi) is vergelijkbaar met speltherapie waarin ouders leren spelen met hun kind met als doel de ouder-kindrelatie te versterken; oudergerichte interactie (ogi) is vergelijkbaar met een vorm van gedragstherapie, daar ouders specifieke gedragstechnieken leren om met negatief gedrag om te gaan als zij met hun kind aan het spelen zijn.

Er zal een interactieve presentatie worden gehouden waarin het behandelprogramma nader wordt uitgelegd en geïllustreerd wordt met Powerpoint- presentaties en videobanden.