Crisisdiensten en politie maken deel uit van de ketenzorg. De politie wil geen patiënten in de cel en de psychiatrie wil geen boeven in het ziekenhuis. Soms zijn de belangen tegengesteld. De politie wil kortere bemoeienis met patiënten en kortere aanrijtijden van de crisisdienst; de psychiatrie wil zo min mogelijk dure 'klaverjastijd'. Her en der zijn convenanten gesloten met samenwerkingsafspraken. De Gemeentelijke Geneeskundige Dienst doet soms de triage op de bureaus. De politie kan onder bepaalde voorwaarden potentiële klanten naar psychiatrische eerstehulplocaties brengen.
Zijn deze ontwikkelingen typisch voor de spoedeisende psychiatrie in de grote stad? Welke varianten zijn mogelijk en wenselijk? Drie Noord- Hollandse psychiaters houden een korte inleiding over hoe de samenwerking met de politie bij hun crisisdienst geregeld is, in de context van de grote stad en de kleinstedelijke plattelandsregio. Daarna volgt discussie met de zaal (waarin vertegenwoordiging van politie) over voor- en nadelen van de varianten.
Enkele thema's: Wie doet de triage? Moeten er in alle regio's psychiatrische eerstehulpposten komen? Wat moet er in een convenant staan? Waarin verschillen de eisen en de mogelijkheden in de grote stad van die van het platteland?