leerdoel Leren herkennen van bewegingsstoornissen, onder meer: (1) bewegingsstoornissen veroorzaakt door medicijnen; (2) tics en dystonie; (3) katatonie; (4) conversiestoornis. Het beheersen van de differentiële diagnostiek ervan, evenals enkele behandelingsmogelijkheden.
Bewegingsstoornissen bevinden zich in het grensgebied van neurologie en psychiatrie. Veel psychiatrische aandoeningen gaan gepaard met bewegingsstoornissen, hetzij direct (bv. de katatonie; Van der Heijden e.a. 2005), hetzij indirect (bv. ten gevolge van medicatie; Van Harten 2003). Omgekeerd, in de neurologie, gaan bewegingsstoornissen vaak gepaard met psychiatrische comorbiditeit. Zo gaan tics bij volwassen patiënten in de meerderheid van de gevallen gepaard met dwangverschijnselen, zelfbeschadigend en impulsief gedrag of de aandachtstekortstoornis met hyperactiviteit (Cath e.a. 2004). Het is daarom nodig dat de psychiater bewegingsstoornissen leert herkennen en differentiëren van elkaar en van psychiatrische symptomen. Bekendheid met de medicamenteuze en eventuele gedragstherapeutische aanpak is van belang.
Drie cursusleiders, elk met een eigen expertisegebied geven les in deze cursus, met behulp van videomateriaal met casuïstiek. Na een kort plenair gedeelte wordt aan de cursisten in rondes van drie keer een half uur in drie verschillende ruimtes een schat aan videomateriaal aangeboden. Aan bod komen: (1) bewegingsstoornissen door medicijnen; (2) tics; en (3) katatonie. Tevens is er aandacht voor de psychogene bewegingsstoornissen (de conversiestoornis). Allerlei klinisch relevante diagnostische en therapeutische vragen worden besproken, waarmee theorie met praktijk wordt verbonden. De cursusleiders willen hiermee de deelnemers enthousiast maken voor het fascinerende terrein van de bewegingsstoornissen.