Wilsbekwaamheid is een complex begrip dat een centrale plaats heeft in de dagelijkse praktijk van de geneeskunde. De praktijk wijst uit dat het moeilijk is te bepalen in hoeverre iemand nog zelf kan beslissen. Dit kan resulteren in het mensen met dementie ten onrechte het recht ontzeggen om mee te beslissen over hun behandeling. In deze lezing staat de vraag centraal of een (meet)- instrument kan worden ontwikkeld dat het oordeel van de arts kan ondersteunen. Hiertoe zijn 156 ouderen, deels met en deels zonder dementie, geinterviewd met een meetmethode: 'het vignet'. Er zal worden beargumenteerd in hoeverre de vignetmethode een bruikbare methode is om een indruk te verkrijgen van iemands beslisvaardigheid. Verder bleek uit onderzoek met de vignetmethode dat een aanzienlijk deel van ouderen met dementie niet blijkt te verschillen van ouderen zonder dementie met betrekking tot beslisvaardigheid. Voorts bleek er weinig overeenstemming te bestaan tussen het oordeel van een arts, een familielid en de uitslag van de vignetmethode over de wilsbekwaamheid. Aanbevolen wordt dat artsen hun oordeel over wilsbekwaamheid baseren op de gemeten beslisvaardigheid en dit afwegen tegen de ernst van de consequenties voor de patiënt. Ook de informatie van familie kan hierin worden betrokken.