In het Universitair Medisch Centrum (umc) Utrecht hoorde de behandeling van eetstoornissen bij de afdeling kinder- en jeugdpsychiatrie, die op haar beurt onderdeel was van de 'divisie hersenen'. Men wilde die hersenen echter vooral biologisch bestuderen en toen bleek die therapie van jonge meisjes of vrouwen met anorexie toch een vreemde eend in de bijt. In 2004 werd besloten het behandelprogramma stop te zetten. De publieke heisa hierover heeft ertoe bijgedragen dat de 'zorglijn eetstoornissen' vanaf mei 2005 opgenomen is in de reeds bestaande afdeling voor eetstoornissen van Altrecht te Zeist. Dit heeft mogelijk ook bijgedragen aan de publicatie van dit boek. De titel is echter misleidend, want het boek wil geen algemeen beeld schetsen, maar de particuliere kijk en aanpak destijds in het umc. Na wat korte algemene beschouwingen duik je meteen in allerlei protocollen en modules die in het betreffende zorgprogramma van toepassing waren. De bijlagen (met formulieren, toelichtingen, checklists, e.d.) alleen al beslaan ruim 70 bladzijden. Het is dus geen gewoon leesboek, maar eerder een documentatieklapper. Probleem is dat enkel de persoonlijke visie van het behandelteam als referentie geldt (het achterplat vermeldt: 'een neerslag van de ervaring en het gedachtegoed van medewerkers van het eetstoornisteam'). Nergens worden keuzes of opvattingen duidelijk verantwoord. De literatuurverwijzingen zijn erg selectief en vaak gedateerd (waarom bv. geen enkele verwijzing naar het Handboek Eetstoornissen van Vandereycken & Noordenbos 2002?). Behandelaars in een (dag)klinieksetting kunnen natuurlijk wat inspiratie en handige tips opdoen, maar verder is dit werkboek niet erg nuttig voor een bredere groep hulpverleners. Het blijft tenslotte een soort draaiboek van het betreffende zorgteam, vooral nuttig voor intern gebruik. Door de perikelen rondom het sluiten van de afdeling in het umc, lijkt dit boek vooral een 'testament' van het Utrechtse zorgprogramma.

W. Vandereycken