Het belang van de eerste drie jaar in het leven van een menselijk wezen staat in het centrum van de aandacht van alle onderzoekers die zich met kinderen bezig houden. Neurowetenschappers zijn de scheidsrechters in dit debat geworden. Auteurs in deze schilderen vanuit hun kennis van de neurobiologie en de ontwikkelingspsychologie diverse zogenaamde 'hersenen-psycheportretten'. In 1994 publiceerde de psycholoog Schore Af-fect Regulation and the Origins of the Self. Met Affect Dysregulation and the Disorders of the Self brengt hij zijn recente theoretische en empirische onderzoek op het gebied van de neurowetenschap en de neuropsychiatrie in één kaft onder. Centraal in het werk van Schore staat de regulatietheorie: op welke wijze is het kind in staat het reguleren van emoties vorm te geven? Welke rol speelt hierbij de hechtingsrelatie van het kind met de ouder of verzorger? Welke invloed heeft deze relatie op de ontwikkeling van de rechterhersenhelft? Het brein is een zichzelf organiserend systeem. Dit gebeurt echter binnen de context van een hechtingsrelatie met de opvoeder. Deze opvoeder moduleert niet alleen de actuele affectieve toestand van het kind, maar reguleert ook de productie door het kind van hormonen die de structurele groei bevorderen van hersengebieden die van belang zijn voor de socio-emotionele ontwikkeling van het kind. Een stabiele hechtingsrelatie produceert een hoog niveau van positieve affecten, onder meer door een stimulerende invloed op de rijping van delen van de pre-frontale cortex. De psychoanalytische ontwikkelingstheorie van Margaret Mahler wordt, volgens Schore, momenteel onderbouwd met data uit de neurobiologie. Schore bevindt zich op zeldzame hoogte doordat hij actief is op de volgende gebieden: ontwikkelingspsychopathologie, psychiatrie, neurowetenschap, psychoanalyse, emotie, hechting en trauma. In het bijzonder bespreekt hij de gevolgen van al het onderzoek uit voornoemde disciplines en thema's voor de preventie. Net als in zijn tweede in 2003 gepubliceerde boek Affect Regulation and the Repair of the Self (Schore 2003; Derksen 2004) geldt voor dit boek dat het zwak geredigeerd is. Heel vaak verwijst hij naar zijn eerder gepubliceerd werk, herhaalt hij zichzelf steeds en hamert hij op dezelfde bevindingen. Dit is jammer, maar het doet weinig af aan de enorme prestatie van de auteur.

 

 

J.J.L. Derksen