Ik las dit boek toen ik vernam dat Neil Postman was overleden. Deze Amerikaanse mediadeskundige beweerde dat we leven in een tijd van overinformatie: de postmoderne mens wordt voortdurend overprikkeld met een onoverzichtelijke brij tekens en beelden waarin we amper nog betekenis of zin kunnen vinden.

Ook dit oplossingsboek is het zoveelste in de lange rij van vertaalde Amerikaanse handboeken over oplossingsgerichte of korte therapie. Steeds opnieuw worden dezelfde uitgangspunten gepresenteerd: het vertrouwen in de krachten van de cliënt, het ontwikkelen van duidelijk geformuleerde doelen, het exploreren van uitzonderingen, de cliënt als expert. Deze uitgangspunten zijn bijzonder interessant en vormen de basis voor een therapievorm die zeker onze aandacht verdient. Het boek is ook goed: de opbouw is duidelijk en stapsgewijs en het is geïllustreerd met herkenbare voorbeelden. Er is echter maar één reden om dit werk aan te schaffen: als je nog nooit gehoord hebt van oplossingsgerichte therapie is dit een geschikt en overzichtelijk handboek. Verder is het boek geheel overbodig, want het voegt niets toe aan de vele Engelstalige of oorspronkelijk Nederlandstalige werken op dit terrein.

De korte therapie zou meer gediend zijn met écht nieuwe boeken die de methode verder onderzoeken, verfijnen, kritisch belichten, toepassen op nieuwe gebieden en confronteren met de klassieke denkkaders. Anders dreigt ze ten onder te gaan in het strovuur van haar eigen succes.

In de geest van Postman kan de volgende paradox deze bespreking samenvatten: een uitstekend en overbodig boek.