Dit boekje bevat de neerslag van een aantal lezingen die tijdens de jaarlijkse studiedag van de Nederlandse Vereniging voor Psychoanalytische Psychotherapie werden gehouden. Het zou moeten gaan over nieuwe perspectieven in deze branche: exploreren van verbindingen tussen harde neurowetenschap en softe toegepaste psychoanalyse, nieuw leven inblazen van hechtingstheorieën en de causale pijl 'van brain naar mind' ook de andere kant op richten. Toonaangevende auteurs op deze gebieden zijn Fonagy en Kandel.

De preoccupatie van nogal wat analytici met de neurowetenschap is begrijpelijk, omdat zij een hard bewijs willen leveren voor hun zachte sector. Hun belangstelling is echter op zijn minst voorbarig en zeker naïef te noemen. De neurowetenschap in relatie tot de 'mind' is minder hard dan ze lijkt en heeft bovendien een tautologisch karakter. Ik vraag me af waarom er zo weinig kritisch wordt gerefereerd aan publicaties met een zeer hoog speculatief gehalte op dit terrein. Ik ben ervan overtuigd dat deze alleszins materialistische belangstelling de psychoanalyse geen goed doet, omdat ze van een heel andere orde is. Met de neurowetenschap wordt het paard van Troje de psychoanalyse binnengehaald, zo vermoed ik.

Het laatste hoofdstuk van dit boekje beoogt ook te gaan over nieuwe perspectieven in de psychoanalytische psychotherapie en gaat over cognitieve therapie, waarbij niet eens meer een poging wordt ondernomen om dat met iets psychoanalytisch in verband te brengen.

'Psychoanalysis, fading out?'

J.A.M. de Kroon