In de eerste helft van de twintigste eeuw raakten psychoanalyse en psychiatrie met name in de Verenigde Staten nauw met elkaar verbonden. Vanaf de jaren zestig werd de psychoanalyse als gevolg van de ontwikkeling van de psychofarmaca, en later van effectieve kortdurende psychotherapieën, steeds meer gemarginaliseerd. Intussen valt er een kentering te bespeuren. Er worden door psychoanalytici kortdurende therapievormen ontwikkeld. Men begint ook de langer durende behandelvormen te onderzoeken en de validiteit van basisconcepten wordt empirisch getoetst. Deze zijn in overeenstemming met de onderzoeksresultaten van meer fundamentele wetenschappen. De toekomst van de relatie tussen psychoanalyse en psychiatrie hoeft daarom niet somber te worden ingezien, mits men blijft streven naar voortschrijdende wetenschappelijke onderbouwing.