Psychiaters voelen zich vandaag de dag verdeeld tussen twee denkrichtingen: enerzijds is er de theorie die zich voornamelijk beroept op de neurowetenschappen als fundament, anderzijds is er de theorie die meer de nadruk legt op het narratieve karakter van psychiatrisch ziek-zijn. In dit artikel willen we aan deze splitsing voorbijgaan en ons richten naar een psychiatrie als unitas multiplex, gebaseerd op de fundamenten van beide invalshoeken. Naast het gebruik van de wetenschappelijke methode speelt de fenomenologische aanpak namelijk een constitutieve rol in het medisch handelen. Het denken van Heidegger in de Zollikoner Seminare dient daarbij voor het ontwikkelen van een methodologisch bewustzijn.