Samenvattend wat mijns inziens uit deze ruwe schets te voorschijn komt, wil ik stellen:
1e. dat bij het verstaan van het syndroom ekstase aan de stemming prioriteit toekomt boven de bewustzijns- en personalisatie verschijnselen. Deze stelling stoelt filosofisch op de opvattingen van Heidegger, Binswanger en Bollnow over het gestemd zijn;
2e. dat de ektase en de ekstatoïde syndromen nosologisch aspeciefieke, sekundaire verschijnselen zijn van adaptieve aard. Dat hierbij wel een typologische specificiteit in het spel kan zijn, is een opvatting die ik wel huldig maar vandaag onbesproken heb gelaten.